ఎవరికోసం .. ?

బరువు దించమంటూ..
రెప్ప జారిన చివరి బొట్టు
ఆర్తనాదం ఎవరికోసం ...

బాధ కాల్చమంటూ
నిట్టూర్పులొదిలిన సెగ
చివరి మూల్గు దేనిఓసం ...

బంధాలు త్రుంచమంటూ
అదిరే పెదవుల అభ్యర్ధన,
ఆత్మ సమర్పణ ఎందుకోసం ...

కురిసి వెలిసిన నింగి వెలితి
మనసు నిండా నింపుకుటూ..
మెరుపు వెలుగులో..
మరో మెరుపుకై తడుముకుంటూ..

చీకటి రాత్రిలో.. గుడ్డి దీపము తోడుగా..
రాని వానకై.. నిరీక్షణ ఎవరికోసం..

ఎవరికోసం .. ?

తోడు

గుర్తుకొస్తుంది..
నీ చెక్కిళ్ళ తడిలో
రగిలిన బడబాగ్ని..
కాగితమెక్కడం..

మరువలేనుగా..
చెలమ ఒడ్డున మొలిచిన
చిలిపి మొగ్గలు
మాలలవడం ..

జ్ఞాపకముండిపోదూ..
అడవినడకన
అదిరి ఆగిన అడుగులు
తాళమవడం ..

తలపుకు రావడంలేదూ ..
ఆశ సంధించిన శుభోదయాలూ..
బాధ ముంచిన సాయంకాలాలూ..

ఇవన్నీ..
చిత్తడి అడవిలో..
బెరడు గంధంలా ..
చీకటి పొదల్లో
కీచురాళ్ళ గానంలా ..
అజ్ఞాతంగా..
తాకుతున్నాయి..
జారిపోతున్నాయి..

బ్రతుకు బండి ఆసాంతం ఆపేసి
ఆస్వాదించాలనుంది..
వీటి కోసమైనా..
తిరిగి బ్రతకాలనుంది.

నీతోడు పొందాలనుంది.

కవిత లెప్పుడవుతాయో

రెప్ప క్రింద

గులాబీ వనంలో

రాలిపడినవీ..

పారుతున్న ఏటి ధారల్లో

ఏరుకున్నవీ..

వీడని మెళుకువ

కీచురాళ్ళతో పాడుకున్నవీ.

నిట్టూర్పుల వేడికి

ఎండుటాకులై దొర్లుతున్నవీ..

ఎన్ని పదాలో ..

ఎటుచూసినా పదాలే..

ఇవి కవిత లెప్పుడవుతాయో !!?

సత్యం

దొర్లే ఆకుల గుసగుసల్లో..
కొమ్మల్లో చిక్కిన గాలి ఊసుల్లో..
కొండలు పాడే ప్రతి ధ్వనుల్లో..
కొలను చూపే ప్రతి వృత్తములో..
ఎన్ని జీవిత సత్యాలో..

తపన చాలించిన అలల్లో..
తనువు తగిలెళ్ళిన తెమ్మెరల్లో..
తేలిపోతున్న నల్ల మబ్బుల్లో..
తీరమొచ్చిన తెప్ప తనువుల్లో..
ఎన్ని జీవిత సత్యాలో..

నుదుటి కాగితం మీద
కాలం విదిల్చిన అక్షరాలను
కూర్చుకుంటూ..
గుండెలోతుల్లో..
తడవకోకటిగా చెక్కిన చిత్రాలను
సరిపోల్చుకుంటే..

ప్రతి చిత్రం... ఓ సత్యమే !!

పశ్చాత్తాపం

తప్పు బరువు పెరిగి రెప్ప
తోడు చేరింది
కాళ్ళు విరిగిన ప్రేమ
కరిగి జారింది

దిశ మళ్ళిన చూపు
నేలపాలవుతూ..
గోరు గురుతును చేరి
సేదతీరింది

గుండె ఒలికిన గంగ
దొప్పల్ని నింపితే
వేడి శ్వాసల హోరు
ఆవిరిగ మార్చింది

ముడిబడిన భృకుటి
విప్పలే లేకేమో
అదిరెడి చుబుకము
పెదవి విరిచింది

నీట తేలిన జగతి
నిలువ నేర్వని స్థితి
నివురు గప్పిన ఆశ
నేటి బ్రతుకు.

దాహం

అనుభవాల శిధిలాలనూ,

గతాన్నీ తొక్కి అందంగా నిలిచిన

సౌధాల మధ్యగా..

అనుబంధాలు అణచి మొలిచిన

వృక్షాల మధ్యగా..

ఆ నీడకు మురిసేదెలా ?

ఈ అందాలను ఆస్వాదించేదెలా ?

ప్రతి మలుపు వేసుకున్న

మేలిమి ముసుగు వెనక

దేనికోసమో వెదికే కళ్ళకు

ఏమి చెప్పను ?

క్రొత్త దారుల్లో..

పాత గుర్తులు దేవుకుంటూ..

నిర్లిప్తంగా..నా పయనం !

ఈ సాగర సరంగు దాహమెప్పటిదో!

తీరమెప్పటికో !!?

వానా వానా...

నల్ల మబ్బు నీటి చెంగు నేల తడుపుకెళ్ళుతుంటె
పిల్లగాళ్ళు దాని క్రింద చిందులేస్తు చేరినారు..

గాలీ వాన జట్టుగట్టి పరుగు పందెమాడుతుంటె
తాత మనసు కుర్చి నొదిలి వాటితోడు ఉరికిపాయె.

నేలజేరు చినుకులన్ని వీధులెంట పరుగులెట్టి
వెంటనున్న మబ్బునిప్పి, విడిది చేసె తడవకుండ...

ఒళ్ళుతడిసి వణుకుతున్న చెట్ల సేద తీరునట్లు
వెదురుపొదల ఈలపాట సాగుతుంది గాలి లాగ.

వాన నాప పురిని విప్పి అడ్డుకున్న నెమలి గారి
ఈక తడిసి తోకముడిచి చెట్టుక్రింద చేర చూసి,

చుట్టుతిరిగి చూరు చేరు పిచ్చికమ్మ ఆపలేక
తలను తీసి రెక్కలోన దాచి పెట్టి నవ్వుకుంది !!

ఈనెల ఈమాటలో http://www.eemaata.com/em/issues/200909/1462.html

నాకింకేమీ వద్దు !

అసంకల్పితంగానే ఎంత మారాను ?

అయిష్టంగానే ఎన్ని కోల్పోయాను !!

ఆ లేత చేతులూ, నిర్మల హృదయం..

అమాయకత్వం.. ఏవీ ?

ఒద్దనుకున్న సంగమానికి

ఏమిటీ ఒరవడి ? ఎందుకీ పరుగు ?

ఆశల పగ్గాలకి చిక్కిన..

అసంతృప్తి బ్రతుకు పయనం.. ఎవరికోసం ?

ఈ ప్రస్తుతమొద్దు..

చూడని భవిష్యత్‌ వసంతాలసలొద్దు..

గతించిన గతంలోకి పున:ప్రవేశమిక వద్దు..

జనసముద్రంలో నాకై తపనతో విదికే

ఓ రెండు కళ్ళకోసం నేవేచిన

నా పసితనం చాలు..

నాకింకేమీ వద్దు !!

కౌముదిలో ఈ మాసం చిన్న మార్పులతో.. http://koumudi.net/Monthly/2009/september/index.html

దొరకని ప్రేమ..

చిరు దీపపు వెలుతురులు
అటు వైపూ .... ఇటు వైపూ.

తక్కెడలోని బరువులు , అవిశ్రాంతంగా..
ముల్లును కదుపుతూనే ఉన్నాయి..

రెండు విల్లులు విడిచిన
ఒకటే బాణము..
తపనలు తెలియకేమో ..
తగల కుండా .. దూసుకు పోయింది.

జారి పడ్డ ఈకలు ఏరుకుని
రంగులో ముంచి
రంగరించుకుంటున్న నాకు,

కరిగిన రాత్రి,
రెల్లు గడ్డి మీద...
చల్లగా తగిలి
మేల్కొలిపింది.

సెలవు

నేను మనదేశానికి (గుంటూరు) వెళుతున్న కారణంగా ఒక నలభైరోజుల పాటు నా బ్లాగుకు సెలవలు ప్రకటించడమయినది.

మరిన్ని కవితలతో మీముందుకు అక్టోబరు నెలలో తిరిగి వస్తాను.

అప్పటివరకు సెలవు.

పిలుపు

చెరిగిన బొట్టునెవరో
తిరిగి దిద్దినట్టనిపించింది

ఆ గుడిలో గంట
మరల మ్రోగినట్టనిపించింది

ఆ మెలికలు తిరిగిన నడక
అదిరి ఆగి నిలిచిన లేడి
నిలకడగా.. కదిలినట్టనిపించింది

రెప్ప తెంచుకుని
మనసు భారాన్ని మోసుకుంటూ..
తలుపులు బిగిసిన గమ్యానికి
తలను మూర్కుని తనువు చాలించినే
చూపులు.. ఈసారి పూసినట్టనిపించింది.

నీ పిలుపుతో.. చెలీ..
ఓ శవం బ్రతికినట్టనిపించింది..
ఈ శిల కరిగినట్టనిపించింది.

ఏకాంతం

నీడనూ వదిలి
చీకట్లో.. ఒంటరిగా..
నిండిన దొప్పలతో..
నేనూ..

నిశ్శబ్దంలో..
మిణుగురులనేరుకుంటూ..
అలసి కీచురాళ్ళయిన
నా ఆలోచనలూ..

బరువెక్కిన రెప్పల మధ్య,
నిశిరాతిరిలో నిశ్శబ్దంగా..
బందీలయ్యాము..

మెలకువొచ్చేసరికి
రంగులద్దుకున్న రాత్రి
నీడతోడిచ్చి ..
బండ మెడనగట్టి
దారి నడవమంది.

కలవని చూపులు

చూపులు కలిసే లోపే
తెరలు దిగిపోతాయి..
వంతెనలు కరిగి పోతాయి..
ఊసులు వెనుతిరిగి వస్తాయి..

మరో ప్రయత్నం
మరింత బలంగా..
అసంకల్పితంగా..
మొదలవుతుంది..
తీరం చేరే అలల్లా..

ఈ రెప్పల సమరమెప్పటిదాకా ?

తలలు తిప్పుకున్న ప్రతిసారీ
గుండెలు పిండే అనుభూతి..
నన్ను చూస్తున్నావన్న
అదో తృప్తి.

అదే ఇంధనంగా..
మళ్ళీ రెప్పలు లేస్తాయి
తిరుగుతున్న తలనాపడానికో ..
జారుతున్న రెప్పలనడగడానికో ..

జారిపోయిన అల..
మరో సారి తీరం వైపు ఎగురుతుంది.
తిరిగి మరలడానికి.

ఉదయం

నిశ్శబ్దపు అంచులమీదకు
జారిన నిప్పు కణికలు
ఆవిరై అలుపు రేపాయి !

రెప్ప బరువు లేపలేని ఆద
చీకట్లో కరిగి ఈకల్లోకింకుతూ..
ఎంత సమయం మింగిందో!

తూర్పు కొండలు కృంగిన శబ్దాన్ని
ఆకు సందులు చిలకరించే సరికి..
ముళ్ళకంప మీద ఎర్ర గులాబీలు
బద్ధకంగా పూశాయి..

అటుప్రక్క వాలు చూడని ఆశ,
వద్దన్నా.. నడినెత్తికెగబాకుతుంది.


published in poddu.net (http://poddu.net/?p=3220)

గొడుగు

వానలెన్ని చూసిందో
ఎన్ని ఎండల కాగిందో
బలహీన మయిన బొమికలతో
బేలగా చూస్తుంది..

కానీ ఆ ముఖం మీద
రంగు పూలు మాత్రం
పొడుచుకున్న పచ్చలా
శాశ్వతంగా పలుకరిస్తున్నాయి

కరుకు కాలం
ఎన్ని కరిగించలేదు ?
చిరుగాలి కూడా.. ఇప్పుడు
తనని కృంగదీస్తుంది..
కణుపులిరిగిన చేతిలా
వ్రేలాడ దీస్తుంది.

ఈ వానలో.. మట్టి ముద్దగా
మిగిలిన నేను..
తలదాచుకోవాలనే ఈ పరుగు..

తనతల నేను దాచుకోవడానికో.. ?
నా తల తనలో దాచుకోవడానికో.. ?
పారుతున్న కాలమే సాక్షి !!


త్రినాధ్‌ గారు తన బ్లాగులో రాసిన ribs అన్న కవితను నాకనుగుణంగా మలచి రాసినది. ఆ కవితను ఇక్కడ చూడండి.
http://musingsbytrinath.blogspot.com/2009/07/ribs.html

ఎదురు జల్లు...

అప్పటిదాకా ఎక్కడున్నాయో
నువ్వు మలుపు తిరిగేసరికి
ఊడిపడ్డాయి.. వెచ్చగా..
-*-

చూసినంత సేపూ రాని నువ్వు
అటు తిరిగేసరికి ప్రత్యక్షం..
తెలిస్తే ఎప్పుడో తిరిగే వాడిని.
-*-

కిటికీ లోనుంచి నీకోసం చూస్తూ
అందరూ నీలానే కనిపిస్తారు
దగ్గరకొచ్చేదాకా..
-*-

ఆరుబయట నేను..
గోడమీద కాలానికి
కీ ఇవ్వడం మరిచానేమో..
-*-

ఎంత చూసినా...
అక్కడి వరకే.. ఈ చూపులు..
మలుపు తిరిగితే బాగుణ్ణు.
-*-

ప్రతి శబ్దంలో
అడుగుల అలికిడి వెదకలేక
చెవులూ అలుస్తున్నాయి..
-*-

చెవులకి చేరిన చేతి డొప్ప..
శ్వాసనాపి ..ఆకుల అలజడిని
ఆపోశన పడుతోంది.

పయనం...

కారడవి నడుమ, శిధిలాల మధ్యగా

మట్టి దారి ! ఏకాంతం తోడుగా..

కాలం కాగడా వెలుతురులో..

సాగిపోతోంది....

గతవైభవాల మట్టి దులుపుకుంటూ..

చింత చెట్ల నీడల్లోంచి..చిత్తడి నేలల్లోంచి

మలుపులు తిరిగి తిరిగి

అలసిన ముఖాన్ని తుడుచుకుంటూ...

వీడిపోతున్న కాలి బాటలు

మిగిల్చిన వైరాగ్యాన్ని

మైలు రాళ్ళలో దాచుకుంటూ..

స్థిరంగా.. అస్థిర గమ్యం వైపు.

ఆశ వేగంతో.. అనంత దూరాలకు

ఆగని.. నిరంతర.. పయనం...

అంతా మిధ్య..

వయసు కేంద్రం..
భవిత ఇంధనం...
జ్ఞాపకాల తరుగు..
ఆశల వాలు..
బంధాల మోత..
అనుభవపు మిగులు..
బాధ కుదుపులు..
విధి పధం..
బ్రతుకు చక్రం..
పయనం !

జారిపోతూ.. ప్రస్తుతం
దృశ్యమాత్రంగా..
ఏది స్థిరం ?

మరి నా పయనమెక్కడికి ?
దేనికోసం ?

అన్నీ
కరిగిపోయేవే.. మిగిలిపోయేవే..
కదిలిపోయేవే.. నిలిచి పోయేవే ..
అంతా మిధ్య..

నేనెవరు ?

పగులుతున్న గుండెను
పెదిమల్లో చూపే సరికి
నవ్వను కున్నారు..
ముక్కలేరుకుంటూ మిగిలిపోయాను.

రగులుతున్న మంటల్ని
పంటి బిగువున కట్టేస్తే
మొహమాటమనుకున్నారు..
మౌనంగానే మరలిపోయాను.

శతకోటి కోణాల
సజీవ శిల్పాన్ని నేను
తెరమీద బొమ్మ గానే
తడిమి చూస్తున్నారు...
చేతికంటిన తడిని తుడుచుకెళుతున్నారు..

నా లోతులు తవ్వి
పోసిన నీటి గుట్టలూ..
నన్ను నన్నుగా...
చూపలేక పోతున్నాయి..

అద్దం మీద ఊదిన ఆవిరవుతున్నాను..
నాకు నేనే అజ్ఞాతనవుతున్నాను
ఇక నా పరిచయమెవరినడగను ?

నీడ

ఎన్నాళ్ళగానో
నన్ననుసరించిన నా నీడ ...
తనకూ రంగులు కావాలనడిగింది.

కలన తప్ప రంగెరుగని నేను,
కన్న ప్రతికలనుండీ,
తను కోరిన రంగులు
రంగరిస్తూ వచ్చాను..

చాలలేదనుకుంటాను..
వెలుగు కలిసిన ప్రతి క్షణం..
అర్ధిస్తూ నిలబడుతుంది.

విధిలేక కలలూ..
నా రెప్పలు చీల్చుకుని
కాంతి తీగెలు వెదుక్కుంటున్నాయి.

వివర్ణ ప్రవాహంలో
ఎదురీదుతూ..
అలసిన గురివింద కళ్ళు..
తమ ఎరుపు మరిచి నట్టున్నాయి.

గడప

తలుపు ముందు రాత్రనకపగలనక

కుక్కలా కాపలా కాస్తావు..

ఎవరికోసమో ఆబగా ఎదురు చూస్తావు..

ఎవరో నీ ముఖాన పులిమిన

పసుపు మరక తప్ప.. నీకస్థిత్వమేది?

వాళ్ళ కాళ్ళు తుడిచేందుకు నీతలన

వేసిన చెంగు తప్ప నీదైనదేది?

ప్రతి వాడూ దాటి పైకెళ్ళేవాడే

విలాసంగా దిగి తన దారి పట్టేవాడే

ఆగినా.. ఎవరన్నా... అది తొక్కేందుకే!

నిన్ను చూస్తే నన్నద్దంలో చూసినట్లుంది

తేడా ఒకటే, గడపవి గద? భావాలుండవు!

నీ ముఖాన పసుపుమరకలు,

నాకు నీటి చారలు !!

మనగలను

ఆ కళ్ళలోకి చూసినప్పుడల్లా..
ఓ వింత అనుభూతి..
ఈ తరుణం జీవితాంతం
నిలిచి పోగలదన్న ఆశ

మరో అనుభవం ఏదీ
దీనికి సరిరాదు. అసలు
అటువంటిది మరొకటి
ఉండదేమో ...

నువ్వు నాకు తెలుసన్న
పరిధిలోనే.. ఈ ఆనందమంతా..
ఐనా అదిచాలు.. అంతకన్నా
అడిగేదేమీలేదు.. అడగలేను.

గుండెనోడిపోయిన మనిషిని
అందులో నువ్వు నిండి ఉన్నావని
ఎలా చెప్పేది ? మన గలనన్న
మాటనెలా ఇచ్చేది ?


(కనుషి బ్లాగు రచయిత వంశీ గారికి కృతజ్ఞతలతో )

కవితా శకలం

చూపులు కలిసిన ప్రతిసారీ
పెగలని పదాలు
పెదవుల మాటునే
కరిగిపోతున్నాయి..
పువ్వులు పూస్తున్నాయి..

జారిపోయే క్షణాలు
రెప్పల వెనక
తిరుగుతాయే కానీ
చెక్కిళ్ళపై జేరి..
బరువైనా దించవు..
వ్యస్థ జీవితం ముసుగులో
ముఖం దాస్తున్నాయి..

నిన్ను మరిచానన్న నమ్మకం
నీకు కలిగించడం కోసమేనేమో...
ఈ అసంకల్పిత స్పందన !

నిప్పును మ్రింగి
వెన్నెల కురిపించే
ఆ చందమామదీ
ఇదే కధేమో ...

నీక్కావల్సినదానిని
మరో సారి చెప్పనీ..
నేను నిన్ను మరచాను !!

నిజమే.. నిన్ను నేను మరచాను..
కానీ... నువ్వే !!.... ప్రతిక్షణం..
ప్రతిఒక్క క్షణం.. గుర్తొస్తున్నావు ..

కంటి తడిలాగానో..
కవితా శకలంలాగానో !!

నాకూ మరణం కావాలి !!

మెరిపించిన కనులను
పెదవి విరుపులు
మరుగుచేస్తున్నాయి..
ఐనా.. ఈ తావు వీడలేను

నేను..
నిశీధిలో కలిసిన
మూగ నవ్వును ..
తడి స్పర్శ తెలియని
తపన జీవిని ..
ఏ గంధమూ లేని
మనసుగంధాన్ని..

రాలిన ప్రతి పువ్వూ
విధి విదిల్చిన రంగువే
అంటూ దెప్పుతుంది.
చివుక్కుమన్న ప్రాణం
చిన్నబోతుంది.

మంచు ముత్యాలూ
తేనెటీగలూ
కొప్పు శిఖరాలూ
కోవెల మెట్లూ
అన్నీ నా కలల ప్రపంచంలో ..
కరగని కధలే..

అలంకారానికీ కొరగాక
ఆనందాలకూ పనికిరాక
చావుకీ దూరంగా
ఎందుకీ బ్రతుకు? ఎవరికోసం.

ఆ నవ్వు.. ఆ స్పర్శ..
ఆ మమత.. ఆ ఆనందం..
నాకూ కావాలి.

మరుజన్మ కైనా.. కానీ
ప్స్చ్‌ .. మరణమూ రాదుగా.
కాగితం పువ్వును నేను..
ఈ బ్రతుకింతే !!

త్రినాధ్ గారు తన బ్లాగులో ఆంగ్లంలో రాసిన కవిత నుండి స్పందన పొంది రాసిన కవిత ఇది. ఆకవితను ఇక్కడ http://musingsbytrinath.blogspot.com/2007/12/paper-flower-suggested-by-prashanth.html

డైరీ

అస్థవ్యస్తం.. రణగొణధ్వనులు..
ఎపుడూ.. ఏదో వెదుకులాట ...

క్యాలికో ముసుగులో
ఆనాటి జీవితం..
విప్పారిన రెప్పలతో..వచ్చేసరికి..

చుట్టూ ప్రపంచం.. మాయమవుతూ..
బరువు శ్వాసనూ...బోలెడు నిశ్శబ్దాన్నీ
వదిలిపోయింది.

ఇంకి పోయిన ఇంకు మూటల్లోని
కలల దొంతరలు..
పుటల మధ్య రెక్కలై మిగిలిన
పువ్వు శిధిలాలు..
కవిత ముసుగులో ఒదిగిన
ఆశ ఖండాలు..
పిల్లలింకా పెట్టని నెమలి పించాలు...

మనసు మల్టీప్లెక్సుగా
మారిపోయింది.

తోడు రాలేని వసంతాలు...
ఆ తెరల మధ్యగా..
ఆల పించిన మేఘమల్హరి..
చెవులకు చేరేలోపే..
కరిగి జారిపోయింది ..
తెరల మధ్యకే.. తిరిగి ఇంకిపోయింది.

గుండె గుడి

మనసు కొండ మీది మందారాన్ని
పూజ వస్తువుగానే పొదువుకున్నాను..
నిరీక్షణలో కరిగిపోయిన కాలాన్ని
నీరాజనంగానే అద్దుకున్నాను...

నిన్ను కోరిన మనసు మధనను
ప్రసాదమంటూ సమాధానపడ్డాను..
తపన మిగిలిన తడికన్నులను
నిర్మాల్యమని తృప్తిపడ్డాను..

మాటల గారడీలో
పెదవుల వెనక నలిగిన నిజాలనూ..
ఎదురు చూసిన రెప్ప చూరుల
వెంట ఆవిరయిన ఆశ క్షణాలనూ..
గోటి మొనతో మీటి..

గుండె గుడిలో వెలిసిన దేవతకు
మంగళహారతి అనుకున్నాను.

మరో ప్రపంచం

అదిగో అదిగగిగో .. మరో ప్రపంచం

విధి మలిచిన మూసల నుండీ..
ఆశగా కొరికిన గాలాలనుండీ..
తపన చుక్కాని మలుపుల నుండీ..
తీరం చేర్చని గుండాలనుండీ..

ఒక్క సారిగా..తప్పించేందుకు..
అర్రులు చాచి పరుగు పరుగున..
అదిగో .. మరో ప్రపంచం..

అశ్రు రహితం, సర్వ హితం
శాంతం.. శ్యామలం..
అదిగో .. మరో ప్రపంచం..

నిశ్శబ్దం, నిర్మోహం, నిశ్చలం
నిర్మలం. నిర్వాణం..
ఆహా మరో ప్రపంచం..

అందరి వైపుకా గమ్యపు పయనం..
వస్తోందంటే భయాలు ఎందుకు ?

కలల తెప్పపై దాటిన రాత్రులు..
రెప్పలు పూసిన ఆశల మూటలు..
అన్నిటి నుంచి విముక్తి అదిగో..

మరో ప్రపంచం మరో ప్రపంచం..

సగటు సాఫ్టువేరు బ్రతుకు

దైనందిన జీవితపు
నిష్టూరాల నేపధ్యంలో..
భాంధవ్యాలు క్లాజెట్టులోనుంచి
ఆర్తిగా పిలుస్తూ ఉంటాయి..

చూడగోరి బెంగపడ్డ
అమ్మ చెక్కిళ్ళ తడిని
ఫోను తంత్రులే
తుడుస్తుంటాయి..

జన్మ దినాలూ ఆనందాలూ..
ఈకార్డులు, కేకుముక్కల్లోనే..
పరవళ్ళు తొక్కుతుంటాయి..

చెల్లి పెళ్ళికో, తాత తల కొరివికో
వెళ్ళాలన్న తపనలు
ఎవరి సంతకం కోసమో
ఆబగా వేచి చూస్తుంటాయి.

వదిలొచ్చిన దేశం
గోడమీద పోస్టరులోనూ..
అమ్మ చేతి రుచి
అంగడి సీసాల్లోనూ..
నాన్న ఆశలు
పరుసు మడతల్లోనూ..

పాతికేళ్ళ అనుబంధం
పాశ్చాత్య మోజు వెనకో..
పరిస్థితుల వేడి వెనకో..
దాచుకున్న ప్రవాసీ బ్రతుకులివి..

చౌకధరల అడవుల్లో
తనవారిని వెతుక్కుంటున్న
ఓ ద్రిమ్మరి బ్రతుకిది..
సగటు సాఫ్టువేరు బ్రతుకిది.


తానా 2009 సావనీరులో ప్రచురించ బడిన కవిత. చిన్న మార్పుతో..

ఆటో నడిపే దేముడు...

జీడిపప్పు గారు

మంచి విషయాన్ని పంచుకున్నందుకు ధన్యవాదాలు. అతనికి శిరస్సు వంచి పాదాభి వందనం చేస్తున్నాను. మీరు పంపిన లింకులకు నా చిరు స్పందన. కవిత అని అనలేమేమోగానీ.. వచ్చిన భావాలను వచ్చినట్లు యధా తధంగా కాగితం ఎక్కించాను. మీ అభిప్రాయం చెప్పగలరు...

మీరిచ్చిన లింకులు ఇక్కడి చదువరులకోసం మరోసారి

http://i28.tinypic.com/2jvbm1.jpg
http://i26.tinypic.com/34ika6x.jpg



ఆటో నడిపే దేముడు...
=================

అమ్మ తనాన్ని అమ్మేవాళ్ళూ..
ఆ పిలుపుని పిండమప్పుడే నలిపేవాళ్ళూ..
అద్దెకడుపుల వేలంపాటలూ..
ఏడడుగులేసిన ఏడోరోజే చూరు అంచులకు చేర్చే వాళ్ళూ..
ఆకలి కేకల్లో ఆరాటమార్చుకునే వాళ్ళూ..

కకృతి కోరల కరాళ నృత్యం..
కాగితం చుట్టగా.. ముంగిట్లోకి..

మధ్య పేజీలో మరో ఉదయం..

కలికాలపు ప్రవాహంలో...
అడ్డుగా .. ఓ గడ్డి పరక.

తన బ్రతుకే ఎదురీత..
ఎన్ని కడుపుల భారాన్నో మోస్తూ
ఓ కాలుతున్న కడుపు..

ప్రతి క్షణమూ ప్రసవ వేదనే..
చెక్కిళ్ళపై ఆగని పురిటి స్నానాలే..

ఏడుకొండల మీడ హుండీలు నింపుతూ
ఏ గర్భ గుడిలోనో మనమెదికేవాడు
మూడు చక్రాల గుడిలో
నిండు గర్భాలు మోస్తూ
మన మధ్యనే తిరుగుతున్నాడు..

చెమరిన కళ్ళతో..
తన కాళ్ళకిదే కవితాబిషేకం.!!

నా ప్రేమతో నీకో నీకో రూపమిచ్చాను

పిలిచి పిలిచి నాలుక పిడచకడుతున్నా..
ఎదురు చూసిచూసి కళ్ళు రంగుమారుతున్నా..
శ్వాస బదులు నిట్టూర్పులు సెగలు రేపుతున్నా.
గుంటకంటిలో జీవం ఏ గుండె గంటలు చేరదు !!

మనసు తవ్వి జ్ఞాపకాలు పూడ్చి
త్యాగమనో గెలుపనో ఫలకన్ని తగిలించి
ఆశ నీళ్ళతో అభ్యంగన మాడించి
గుండె పెంకుల్లో ముఖం చూడలేను.

ప్రణయమని పగిలి మిగిలేకంటే
అహంతో గద్దించి గెలవడమే
నాకిష్టం..
మొండి ప్రేమలో..
దీపపు పురుగును కాలేను..

నువ్వు మనలేకనే.. మనగలవా అన్న ఆ ప్రశ్న..
మరో సారి నిన్ను నువ్వు చూసుకో..
ప్రణయమని కరుగుతావో.. ప్రక్షాళితమవుతావో.

my response to Sruti's kavita at http://sruti-minestam.blogspot.com/2009/07/blog-post_12.html

తడిసిన ప్రస్తుతం

అటక మీది అనుభవాలూ
అనుభూతులూ, అత్మీయతలూ
ఒళ్ళోకి జార్చాను.

కళ్ళు తడిమిన ప్రతిజ్ఞాపకం
ముంగిట్లో మరోసారి
ప్రస్తుతమై ప్రవహిస్తోంది.

అర్ధించినా ఆగనివి, ఈనాడు
మునివ్రేళ్ళమీద .. వెనక్కీ ముందుకీ
చెప్పినట్లు ఆడుతున్నాయి..

గతించి బాధించినా
తిరిగి ప్రసవమై..
అపురూపంగా.. హృద్యంగా..
కనిపిస్తున్నాయి..

ఇంతలో.. మీరు....
తనివితీరా చూసుకునేలోపే..
తడితెరల వెనక మరుగయ్యారు..

ఎందుకో అదిరే పెదిమలకు
తోడుగా... చిన్న మూలుగు..,
వణికిన వేది నిట్టూర్పు.
గుండెలో శూన్యం
బరువుగా ప్రతిధ్వనించింది !..

తడిసిన రెప్పతీరాలను
చూసుకుంటూ..
ప్రస్తుతం.. బరువుగా.
తిరిగి అటకెక్కింది.


ఈనెల కౌముది పత్రికలో ప్రచురించబడిన కవిత.. చిన్న మార్పులతో..
http://www.koumudi.net/Monthly/2009/july/index.html

రోదించు..

రెప్పక్రింద కాష్టమై మిగిలిన ప్రేమ..,
కనపడని విధి కాలడ్డంపెట్టిన కలయిక..,
జ్నాపకాలు శ్వాశిస్తూ ప్రస్తుతానికిచ్చే తర్పణలు..,

త్యాగాల కొమ్మకి వ్రేలాడే
నిరాశ తల అది.. కనబడటంలేదా ?!
ఓడి తెగిన కంఠం నుంచి
కారే ఆశ మడుగులు..కనబడటంలేదా ?!

బుకాఇంచకు..
ఇది ఓటమి కాదంటావా..?
నీ కళ్ళ తడి రాదంటావా... ?


గుండెలో దిగిన బాకు..
పిడి నగిషీల వర్ణన ఎంతకాలం..?
కాళ్ళక్రింద రేగిన నేలతడుపు...
గంధాల వర్ణన ఎంతకాలం..?

నిరాశకు.. గెలుపు పులిమి..
ఇప్పుడు నువ్వు మింగే నీరు...
గతం నుండి కాల నాగై నీ మెడదిగుతుంది
కంటి కొలనులో జీవనదై జీవితాంతం పారుతుంది...

ఓ ఏడుపుతో పోయే తరుణాన్ని..
ఉదారత పులిమి బ్రతుకంతా నింపకు..
నేచూసిన ఆ బ్రతుకు నీకొద్దు..

భూనభోంతరాళాలు బ్రద్దలయ్యేలా..
రోదించు..
ఉపశమించు....
జీవించు....

http://anu-parimalam.blogspot.com/2009/07/blog-post_10.html కు నా స్పందన

వద్దనుకున్న ఉదయం

కంటి పాపల క్రింద

పొత్తిళ్ళను సర్ద్దేస్తూ

దీపాల ముంగిట్లోకి

బలవంతంగా..

మెల్లగా వీస్తూ..

రాత్రి వదిలిన

రెప్ప-బరువు,

కాలక్షేపం..

వేలుకంటిన కాంతి గింజలూ ...

పొగచూరిన ఆకాశమూ,

గొలుసులిప్పుకుని కదిలిన కాలం,

రంగులై పగిలిన ఆశలను

అవలోకిస్తూ..

సంధ్య శబ్దాల కంపలోకి,

అ ఇష్టంగా అడుగులేస్తూ..

ఆ సాయంత్రం..

రేగిన ప్రతి కెరటానికీ
కర్పూరమయ్యే
క్రింద అస్తిత్వం,

చేతికి రాని నీడ
వేసిన కాళ్ళ బంధం,

గుండెకు కాషాయమద్దుతూ
బరువు గాలి హోరు..

ఆ సాయంత్రం..

కిరణాలు విరిగి కృంగుతూ
చేతన విదిల్చిన జ్ఞాపకాలు
ఫీనిక్సు పక్షులై
నన్ను గెలుస్తున్నాయి !

నేనోడిపోయాను..

తెలియలేని దారుల్లో తచ్చాడడానికి
ఏ కాంతి తీగలూ వంచలేను..
తడి కంటి కాంతి ఇప్పటికే
అపభ్రంశమయ్యింది.

నావి కాని గాయాలకి
ఏ మందూ వెదకలేను...
కాలంతో తిరిగిన పాదాల క్రింద
విధి అరిగిపోయింది.

చెక్కిళ్ళ చెరువు గట్లు తెగకముందే
యాతమేదైనా తవ్వి తీయాలి.
నీ నీడలోని జవసత్వాలు..
ఇకనైనా నా తోడు కావాలి.

నేనోడిపోయాను..నీ జోడు కావాలి.

ఉదయం

నిశ్శబ్దపు అంచులమీదకు
జారిన నిప్పు కణికలు
ఆవిరై అలుపు రేపాయి !

రెప్ప బరువు లేపలేని ఆద
చీకట్లో కరిగి ఈకల్లోకింకుతూ..
ఎంత సమయం మింగిందో!

తూర్పు కొండలు కృంగిన శబ్దాన్ని
ఆకు సందులు చిలకరించే సరికి..
ముళ్ళకంప మీద ఎర్ర గులాబీలు
బద్ధకంగా పూశాయి..

అటుప్రక్క వాలు చూడని ఆశ,
వద్దన్నా.. నడినెత్తికెగబాకుతుంది.


published in poddu.net (http://poddu.net/?p=3220)

రాత్రి

విరగబూసిన జ్ఞాపకాలు
మెడన వేసుకుని, ఎప్పటిలానే..
కలలు పరిచిన నిశీధిలో
విరిగి చెదిరిన ఆశ తునకలు
ఏరి తిరిగి కూర్చలేక ..
బంధాలు త్రుంచి,
బరువు తీర్చమన్నట్టు..
వేడి నిట్టూర్పుల బలానికి
విగత భావాల తోడుగా
అనంత వీధుల్లో..
ఈ రాత్రి...
గాలిపటంలా ఎగరుతుంది..

పండు వెన్నెల, పిల్ల గాలులూ..
ప్రకృతి అందం... ఏమాత్రం పట్టవు.
చుక్కాని విరిగిన పడవ సరంగులా
బ్రతుకు పోరాటంలో
తపన పడుతూ తిరుగుతుంది..
ఊపిరి ఉగ్గబట్టి ... పంటిబిగువున
బంధాలను లాగుతుంది..

రంగులు పులుముకుంటున్న
తూర్పు కొండల వెకిలి నవ్వు..
చెట్టు కొమ్మల్లో ప్రతిధ్వనిస్తుంది..

ఓడి కరిగిన రాత్రి అవశేషాలు
వెలుగు చూడని కోణాల్లోకి
విసిరేయబడతాయి !!

(చిర)కాలచక్రం

అల్లకల్లోలంగా ఉన్న బ్రతుకు సంద్రంలో

రాత్రి మరకల్ని కడుక్కున్న మరో ఉదయం

తడిసిన మందారంలా, నిర్మలంగా

బాహ్యాకాశంలో బరువుగా పూస్తుంది.

కలల కౌగిలిలో వెలిగి ఆరిన

కంటి కాగడాల మధ్య

వీర తిలకం దిద్దిన కాంతి చేతులు..

నల్ల కాలాన్నీ కాళ్ళకు కట్టి

మరో యుద్ధానికి సిద్ధం చేస్తాయి

దరిలేని తీరాలు, తీరని దాహాలు

అలుపెరుగని అలల మధ్య

ఊతమిచ్చే చేతికోసం

ఎదురు చూపులతో.. నిన్నటిలానే

పోరాటం ముగుస్తుంది..

ఆరాటమారుతుంది.

అలిసిన దేహానికి చీకట్లు చుట్టుకుంటూ

స్థబ్ద నిశీధిలోకి చేతన నిష్క్రమిస్తుంది

మూగ ప్రేమ

(ఈ చిత్రము http://emsworth.wordpress.com/tag/willard-metcalf/ నుండి గ్రహించబడినది.)

ఆవలి ప్రపంచంలో నువ్వు
అమాయకంగా అద్దాన్ని ముద్దెట్టే..
ఎక్వేరియం చేపలా … నేనూ..
మునివేలి గోటితో..
చెక్కిళ్ళు మీటుతావు
ఆసాంతం నీ ప్రేమలో..

అందంగా బందీగా ..
నా పిలుపు.. ఊచలకావల
ఏవో రావాలవుతుంటే..చూస్తాను
నన్నల్లిబిల్లి తిప్పుతూ.. నువ్వు
నీ చుట్టూ తిరుగుతున్న..
నా ఆలోచనలు..

నువ్వెళ్ళిపోతావు..
నీరు సద్దు మణుగుతుంది
పంజరమాగిపోతుంది !!

నా ఊసులు నీకర్ధమయ్యాయోలేదో
ఐనా.. స్థిరంగా నేనక్కడే !
ఆ మునివేలికోసం ఎదురు చూస్తూ…

పొద్దులో ప్రచురించబడిన మూగ ప్రేమ .

తనెళ్ళిపోయింది..

తనెళ్ళిపోయింది..

ఐనా ఆ రాత్రి... అవే ఊసుల్ని
చీకటి పొదల్లో ఎక్కడినుంచో
చెపుతూనే ఉంది..

ఆ దారుల్లో నిప్పు రేణువుల్ని
మిణుకు మిణుకు మంటూ
రేపుతూనే ఉంది..

కాసేపు అలా..
నేను.. రాత్రి.. చల్ల గాలి ..

అసంకల్పితంగా ..
పచ్చిక మీద వెల్లికిలా.. ఓ కన్ను మూసి
బొటనవ్రేలితో చంద్రుడిని నొక్కుతూ..
పక్కనున్న గడ్డి పరకలు
త్రుంచుతూ.. తింటూ..
కాళ్ళను ఆ యేటి నీళ్ళల్లో ఆడిస్తూ..

అన్నీ తీసుకు వెళ్ళిపోయింది..
నన్ను కూడా..

కాలమూ ఆగిపోయింది..
సగం పరక నోట్లోనే మిగిలిపోయింది.
నిశ్శబ్దం ఆవరించింది..

కళ్ళు

ప్రయత్నించినా పెగలని పెదవులు
ఎదో అనుబంధంలా బిగుసుకుంటాయి..

దొర్లని పదాలు.. దొరకని బాసలు
చిక్కని మబ్బుల్లా.. జారుకుంటాయి...

అంతరాళాల్లో గజిబిజిగా తిరుగుతూ
అల్లిబిల్లిగా అల్లుకున్న మల్లె తీగల్లా..
సౌరభాలతో స్థిమితాన్ని చెదర గొడతాయి..

అందుకే
గుండె లోతుల్లోని కొన్ని ఊసులు
కళ్ళతో చెపితే మనసుతో వినాల్సిందే

ఆ ఊసులు చెప్పరాకే నా మౌనం..
నా మనసును విప్పలేకే ఈ కవనం..
నా కళ్ళలోకి చూస్తావు కదూ.. ?

మరో బ్రతుకు చిగురిస్తుంది

బరువయిన గుండెను మోసేకంటే
బద్దలయితే ఆ ముక్కలేరుకోవడమే
ఒక్కోసారి సుఖమనిపిస్తుంది...

ముందుకొచ్చిన మౌనంతో
కలిసి మధన పడేకంటే
నిట్టూర్పులతో కలిపి ప్రాణాన్ని
వదలడమే సుఖమనిపిస్తుంది...

స్పందించే మనసు కరువయినప్పుడు
ఊసులతో కలిసి సమాధవడమే
ఎందుకో సుఖమనిపిస్తుంది..

సడిచేసే గుండెలో జీవంలేక
ఏ నవ్వు వెనకా మమత లేక
ఆశా సౌధాలుజేరే సోపానాలు లేక
అయోమయంలో అవస్థలకన్నా..
కారే కన్నీళ్ళలో కలిసి
కొట్టుకుపోవడమే.. సుఖమనిపిస్తుంది.

ఇది నిజం..
ఆ వేదన ఏరులై పారనీ.. ఆ ప్రవాహమాపకు ...

ఆ తరవాత అంతా
మరో ఉదయంలా ప్రశాంతంగా అనిపిస్తుంది
పారే సెలయేరులా నిర్మలంగా కనిపిస్తుంది..
ప్రతినవ్వులో పసి పాప కనిపిస్తుంది
గుండె లయల్లో సరిగమ వినిపిస్తుంది.
బ్రతుకు తిరిగి మధురంగా అనిపిస్తుంది.

పడటం తేలిక.. పడి ఉండడం మరణం..
లేచినప్పుడే విజయం వరిస్తుది..
మరో బ్రతుకు చిగురిస్తుంది !!

శృతిగారి కవిత "గుండె చప్పుడు కరువైతే ..." కి నా స్పందన
http://manaanubhoothulu.blogspot.com/2009/05/blog-post_26.html

నీది గెలుపెలా అవుతుంది ?

ముఖాన పచ్చపోసుకున్న
ఆ పన్నెండు మైలు రాళ్ళేగా
నీ బ్రతుకున.. ఎంత బ్రతికినా..

ఐనా అవి దాటిన ప్రతిసారీ
నా గుండెలవిసేలా అరచి మరీ చాటింపేస్తావు
వెనక బడ్డ నన్ను చూసి గేలిచేస్తావు

నీ పరుగుకు మూడు కాళ్ళు ..
మరి నాకూ.. ఎన్ని అడ్డంకులేస్తావు ?
ఎందుకెగతాళి చేస్తావు ?

నేనే లేనప్పుడు, నీకస్థిత్వమేదీ ?
నా బ్రతుకంతా నిన్ను నింపుకున్నానే
నువ్వు నాకిచ్చేదేమిటి ?

ప్రమేయం లేకుండానే జారిపోతావు..
ఆపడానికెన్ని చేశాను ?
నిన్ను గోడకు శిలువేశానే ..

ఐనా అవిశ్రాంతంగా.. నా బ్రతుకు బాట వెనక
అగాధాలను తవ్వుతూనే ఉంటావు..
గమ్యం కానరాకుండా..
ముందు మలుపులు తిప్పుతూనే ఉంటావు.

దాటిపోయేదాకా .. వెనకున్నావని తెలియదు..
నా ఓటమే.. నీ గెలుపుకి సాక్షి.

ఈ ఆట ఏకపక్షంగా లేదూ..?
నీది గెలుపెలా అవుతుంది ?

తనెళ్ళిపోయింది

ఐనా ఈ రాత్రి… అవే ఊసుల్ని
చీకటి పొదల్లో.. ఎక్కడినుంచో
చెపుతూనే ఉంది.

ఆ దారుల్లో నిప్పు రేణువుల్ని
మిణుకు మిణుకు మంటూ
రేపుతూనే ఉంది.

కాసేపు అలా
నేను, రాత్రి, ఏకాంతం.

అసంకల్పితంగా
పచ్చిక మీద వెల్లికిలా.. ఓ కన్ను మూసి
బొటనవ్రేలితో చంద్రుడిని నొక్కుతూ
పక్కనున్న గడ్డి పరకలు
త్రుంచుతూ.. తింటూ..
కాళ్ళను ఆ యేటి నీళ్ళల్లో ఆడిస్తూ..

అన్నీ తీసుకు వెళ్ళిపోయింది..
నన్ను కూడా..

కాలమూ ఆగిపోయింది
సగం పరక నోట్లోనే మిగిలిపోయింది
నిశ్శబ్దం ఆవరించింది.

పొద్దు వారు ప్రచురించిన నా కవిత తనేల్లిపోయింది చూడగలరు .


http://poddu.net/?p=2798

నన్నెలా అర్దం చేసుకోవాలో ?!

ఎన్ని మాటల తూటాలూ..
నాకు తప్పుకోవాలన్న తలపైనా వచ్చిందా ?
చూశావా ఎన్ని తూట్లు పడ్డాయో..

ఐనా హాయిగా ఉంది...
నా చిన్న తనం గురుతు చేశావు..

కారం తినడంఅన్నా .. కత్తితో ఆటలన్నా
కరెంటు తీగలన్నా.. ఎంత మక్కువో
అమ్మ అన్నిటికీ అరిచేది. కసిరేది..
నాకూ... అచ్చు.. ఇలానే అనిపించేది..

తేడా అల్లా.. నేనప్పుడు అర్ధం చేసుకోవడానికి
ప్రయత్నిచలేదు... సరే అని మిన్న కున్నానంతే..

ఇప్పుడర్ధమయ్యింది..
తను నాకర్ధం కాలేదో...
నేను తనని అపార్ధం చేసుకున్నానో..
ఇప్పుడు రోజూ అనుకుని ఏంప్రయోజనం ?

నాది శిలా హృదయం కాదు .. కన్నా...
ఆ ఆర్ధ్రత నన్ను చేరక కాదు రా...
అవగాహన చేసుకునే వయసు నీకు రాలేదని.

'వద్దు ' అన్న మాటొక్కటే నీకు వినపడేది..
నాకు అదే జరిగితే అన్న ఊహతో పాటు
శతకోటి విషాద గీతాలు..
అనంతకోటి అశ్రు జలపాత ఘోషలూ..

అందుకే.. నీకు నేనంటే భయమయినా..
నువ్వు క్షేమమన్న తృప్తి
అర్ధం చేసుకుంటావన్న ఆకాంక్షతో..
ఇలా కాలం గడుపుతున్నా..
ఆరోజు కోసం ఎదురు చూస్తూ.


శృతిగారు రాసిన http://manaanubhoothulu.blogspot.com/2009/05/blog-post.html కవితకు నా స్పందన.

మనలానే !!

ప్రమిద క్రింద చీకటిలా

దోబూచులాడుతూ ..

ఆ నీడన స్థిరత్వం వెదుక్కుంటూ..

సెలయేరులో గులకరాళ్ళలా

ఒదిగిపోయి.. కాలంతో కోసుకుపోతూ

మృదుత్వం మొహాన పులుముకుంటూ..

రహదారిలో మైలురాయిలా

నిస్వార్ధంగా.. దారి చూపుతూ ..

చేతనలుడిగి పాతుకుపోతూ..

ఒకదానికొకటి తోడుగా.. ఎప్పటికీ.. 

ఐనా..ఎన్నటికీ కలవని బంధాలవి ...

మనలానే !!

చెరువు గట్టు

కొమ్మలొదిలిన అల్లిబిల్లి ఊసులు

తనని చేరేలోపు ఒలికిన వయ్యారాలు,

చల్లని చెంపమీద, ఊరించి ఊరించి

తుమ్మెద, చటుక్కున ముద్దెడుతుంది

దొర్లిన సిగ్గు దొంతరలు..

మర్రి చేతుల కితకితలకు అలలు అలలుగ

రేగిన పులకింతలు..

ఎందరి ప్రేమ గెలుచుకుందో

నింగి కప్పుకుని నిండుగా.. నిలిచింది..

నన్ను చూస్తూ.. కరుగుతున్న

నా కాలాన్నీ కలుపుకుంటూ..

నిర్ద్వందత్వమా ?

గుండె తూట్లు పొడిచి
మెడలో సూత్రాన్ని కట్టాను

తాడు ఒడిసి పట్టి
ఎదురు గాలికి ఎదురీదమన్నాను

నిలవడంకోసం,
తనను నిలపడం కోసం
బాధ్యతలను తగిలించాను

దిక్కులు చూస్తూ విలవిలలాడే
తనని చూస్తూ మురుస్తున్నాను..

మనసు ఫణంగా పెట్టి మిన్నకుంది.

ఇది నా కర్కశత్వమా?
తన నిర్ద్వందత్వమా ?
ఆ పటానికే తెలియాలి.

తొలి ఝాము

నిన్న దాచిన రంగుల చిత్రాన్ని
రాత్రి మెల్లగా ఆవిష్కరిస్తోంది

మబ్బుల మగ్గాన్ని దూరాన ..
మిణుగురు దండు తరుముతోంది

పక్షి గుంపులు ఆకాశంలో
అక్షరాభ్యాసం చేసుకుంటున్నాయి

పొగమంచు తెరలు తీసి ఉదయం
చెరువులో రంగు ముఖన్ని చూసుకుంటొంది

జోడెద్దులు గంటల శబ్దంతో
వాటి అడుగులు కలుపుతున్నాయి

కొమ్మ సందుల్లోనుంచి కిరణాలు
గడ్డిమీద పచ్చరంగు పులుముతున్నాయి

నీ సహజన్మి !

కవలలం ..నిజమే.. కలిసి
ఎన్నో పంచుకోవాలని కలలు కన్నాను
ఊహతెలిసే కొద్దీ దూరమయ్యావు.

నీకోసం పలవరించిన ఏకాంతపు రాత్రులు
కలవమని చేసిన అభ్యర్ధనలు..ప్రార్ధనలు
నా మానాన నన్నొదిలేశావు..

స్థితిగతులు మారి, నా నిస్సత్తువ గెలిచినప్పుడు
నిస్సహాయుడనై.. పిలచిన పిలుపులు
ప్రతిధ్వనులై వెక్కిరించాయి.

నాతోనే ఉన్నావంటావా .. సాక్ష్యమేదీ ?
నా బ్రతుకంతా నువ్వు తప్పిన జ్నాపకాలే...

నువ్వెంతమందిని పిలిచావు?
ఎంతమందిని కలిశావు ?
ఏం నేచేసిన తప్పిదమేమిటి ?

నీ రాక.. నీకది ఇష్టంలేదేమో
నే రావడం.. అదీ కష్టమే ?
అసలాంతర్యమేమో ? ఈ ఎడబాటెందుకో ?

విధిని నమ్మిన వాడిని
నీ విధానాన్ని ప్రశ్నించాను..క్షమించు
కాలం జారుతుందిగా..
మన మధ్య దూరమూ..కరుగుతుంది. !

ఎప్పటికైనా మన కలయిక తధ్యమే !
కానీ తొందరలో చూడగలనన్న ఆశతో.
నీ సహజన్మి !

ఈ కవిత ఆవకాయ.కాం లో పంచుకున్నది.
http://www.aavakaaya.com/showArticle.aspx?a=li&articleId=1513&pageNo=౦

విలవిలలాడేం లాభం ?

విరిగిన బంధం విలువెరిగి
చెంపల గీతలెన్ని తుడిచినా
ముడులు బిగవవు.

పోయిన పరువు బరువెరిగి
పొగిలిన చింత ఎంత కురిసిన
బరువు తీరదు.

వీడిన నిద్దుర సుఖమెరిగి
నిలచిన తనువులెంత తూలినా
తనివి తీరదు.

జారిన మాటల పదునెరిగి
తెగిన తావుల నెంతకుట్టినా
గాయమారదు.

అందని కోర్కెల తీపెరిగి
ఎంతో కాలం ప్రాకులాడినా
అంత మగుపడదు.

అంతా వీడిన ఆవల
విలవిలలాడేం లాభం ?

పునరావృతం

ఎక్కడినించో...

అందాల్ని ఆనందాల్ని పోగుచేసుకొస్తుంది
కాలాన్ని తనతో తీసుకెళ్ళిపోతుంది..
గతితప్పుతాను

ఎన్నో ఊసులు రాగాలు నవ్వులు తెస్తుంది
భాష తనలో ఇముడ్చుకుంటుంది
మూగవోతాను

హొయలు, విరులు ఆశ్వాసనలు గుట్టలుపోస్తుంది
చేతన తనతో వెళ్ళిపోతుంది..
నిశ్చేష్టుడనవుతాను

కరకు ములుకులు మృదువుగాచేసి తెస్తుంది
మనసును తనతో తీసుకెళుతుంది
చిత్తరువవుతాను..

తను సాగుతూనే ఉంటుంది..
నన్ను చూస్తూనే ఉంటుంది..
అందాలు చిమ్ముతూనే ఉంటుంది..
కబుర్లు చెపుతూనే ఉంటుంది..
తన గమ్యాన్ని చేరుతూనే ఉంటుంది..

గతి తప్పి, మూగబోయి, నిశ్చేష్టుడనై
చిత్తరువులా.. నేనుండిపోతాను.

నేనూ... నా ఏకాంతమూ
ఒకరికి ఒకరై.. మరికొంచెంసేపు..
ఆ చిత్రంలో భాగమవుతాము
ప్రకృతి కన్ను మూస్తుంది..
చీకటి ఆవరిస్తుంది...

ఆ సెలయేటి గట్టున
కవిత పునరావృతమవుతుంది...