నా ప్రేమతో నీకో నీకో రూపమిచ్చాను

పిలిచి పిలిచి నాలుక పిడచకడుతున్నా..
ఎదురు చూసిచూసి కళ్ళు రంగుమారుతున్నా..
శ్వాస బదులు నిట్టూర్పులు సెగలు రేపుతున్నా.
గుంటకంటిలో జీవం ఏ గుండె గంటలు చేరదు !!

మనసు తవ్వి జ్ఞాపకాలు పూడ్చి
త్యాగమనో గెలుపనో ఫలకన్ని తగిలించి
ఆశ నీళ్ళతో అభ్యంగన మాడించి
గుండె పెంకుల్లో ముఖం చూడలేను.

ప్రణయమని పగిలి మిగిలేకంటే
అహంతో గద్దించి గెలవడమే
నాకిష్టం..
మొండి ప్రేమలో..
దీపపు పురుగును కాలేను..

నువ్వు మనలేకనే.. మనగలవా అన్న ఆ ప్రశ్న..
మరో సారి నిన్ను నువ్వు చూసుకో..
ప్రణయమని కరుగుతావో.. ప్రక్షాళితమవుతావో.

my response to Sruti's kavita at http://sruti-minestam.blogspot.com/2009/07/blog-post_12.html

తడిసిన ప్రస్తుతం

అటక మీది అనుభవాలూ
అనుభూతులూ, అత్మీయతలూ
ఒళ్ళోకి జార్చాను.

కళ్ళు తడిమిన ప్రతిజ్ఞాపకం
ముంగిట్లో మరోసారి
ప్రస్తుతమై ప్రవహిస్తోంది.

అర్ధించినా ఆగనివి, ఈనాడు
మునివ్రేళ్ళమీద .. వెనక్కీ ముందుకీ
చెప్పినట్లు ఆడుతున్నాయి..

గతించి బాధించినా
తిరిగి ప్రసవమై..
అపురూపంగా.. హృద్యంగా..
కనిపిస్తున్నాయి..

ఇంతలో.. మీరు....
తనివితీరా చూసుకునేలోపే..
తడితెరల వెనక మరుగయ్యారు..

ఎందుకో అదిరే పెదిమలకు
తోడుగా... చిన్న మూలుగు..,
వణికిన వేది నిట్టూర్పు.
గుండెలో శూన్యం
బరువుగా ప్రతిధ్వనించింది !..

తడిసిన రెప్పతీరాలను
చూసుకుంటూ..
ప్రస్తుతం.. బరువుగా.
తిరిగి అటకెక్కింది.


ఈనెల కౌముది పత్రికలో ప్రచురించబడిన కవిత.. చిన్న మార్పులతో..
http://www.koumudi.net/Monthly/2009/july/index.html