నిశ్శబ్ద పుష్పం

నిశిరాతిరి
మాలిణ్యాలను కరిగిస్తోంది.
వెచ్చని అశక్తత
మంద్రంగా వీస్తోంది.

అసంకల్పితంగా వికసించింది
ఓ నిశ్శబ్ద పుష్పం

గంధరహిత పుప్పొళ్ళను
గుండెలనిండా పులుముతూ

తనువునూపుతూ
స్వరరహిత గీతంతో
మనసును తాకుతూ

మూసిన రెప్పల వెనక
కరిగిన కాలం
మిణుగురులవుతుంది

రేపటి ఆశ లేదు
ఈ నిశి రాతిరే శుభోదయం.

పొగ మంచు.

దగ్గరయ్యేకొద్దీ
దారి చూపిస్తూ ..
మసక రూపాలకు
మెల్లగా రంగులమరుస్తూ..
మురిపిస్తూ..
తేమతగిలిస్తూ..

కంటి వెనక దారి మూసేస్తూ..
ముందు వెనకలను ఏకం చేస్తూ..

ఉదయమయ్యేదాకా
సగం రంగుల పరిధినే
ఆస్వాదించ మంటూ..

తాత మాటలు తవ్వి తీస్తూ..


పొద్దులో ప్రచురించపబడినది. http://poddu.net/?p=4744

సత్యం

దొర్లే ఆకుల గుసగుసల్లో..
కొమ్మల్లో చిక్కిన గాలి ఊసుల్లో..
కొండలు పాడే ప్రతి ధ్వనుల్లో..
కొలను చూపే ప్రతి వృత్తములో..
ఎన్ని జీవిత సత్యాలో..

తపన చాలించిన అలల్లో..
తనువు తగిలెళ్ళిన తెమ్మెరల్లో..
తేలిపోతున్న నల్ల మబ్బుల్లో..
తీరమొచ్చిన తెప్ప తనువుల్లో..
ఎన్ని జీవిత సత్యాలో..

నుదుటి కాగితం మీద
కాలం విదిల్చిన అక్షరాలను
కూర్చుకుంటూ..
గుండెలోతుల్లో..
తడవకోకటిగా చెక్కిన చిత్రాలను
సరిపోల్చుకుంటే..

ప్రతి చిత్రం... ఓ సత్యమే !!

పశ్చాత్తాపం

తప్పు బరువు పెరిగి రెప్ప
తోడు చేరింది
కాళ్ళు విరిగిన ప్రేమ
కరిగి జారింది

దిశ మళ్ళిన చూపు
నేలపాలవుతూ..
గోరు గురుతును చేరి
సేదతీరింది

గుండె ఒలికిన గంగ
దొప్పల్ని నింపితే
వేడి శ్వాసల హోరు
ఆవిరిగ మార్చింది

ముడిబడిన భృకుటి
విప్పలే లేకేమో
అదిరెడి చుబుకము
పెదవి విరిచింది

నీట తేలిన జగతి
నిలువ నేర్వని స్థితి
నివురు గప్పిన ఆశ
నేటి బ్రతుకు.

దాహం

అనుభవాల శిధిలాలనూ,

గతాన్నీ తొక్కి అందంగా నిలిచిన

సౌధాల మధ్యగా..

అనుబంధాలు అణచి మొలిచిన

వృక్షాల మధ్యగా..

ఆ నీడకు మురిసేదెలా ?

ఈ అందాలను ఆస్వాదించేదెలా ?

ప్రతి మలుపు వేసుకున్న

మేలిమి ముసుగు వెనక

దేనికోసమో వెదికే కళ్ళకు

ఏమి చెప్పను ?

క్రొత్త దారుల్లో..

పాత గుర్తులు దేవుకుంటూ..

నిర్లిప్తంగా..నా పయనం !

ఈ సాగర సరంగు దాహమెప్పటిదో!

తీరమెప్పటికో !!?

దొరకని ప్రేమ..

చిరు దీపపు వెలుతురులు
అటు వైపూ .... ఇటు వైపూ.

తక్కెడలోని బరువులు , అవిశ్రాంతంగా..
ముల్లును కదుపుతూనే ఉన్నాయి..

రెండు విల్లులు విడిచిన
ఒకటే బాణము..
తపనలు తెలియకేమో ..
తగల కుండా .. దూసుకు పోయింది.

జారి పడ్డ ఈకలు ఏరుకుని
రంగులో ముంచి
రంగరించుకుంటున్న నాకు,

కరిగిన రాత్రి,
రెల్లు గడ్డి మీద...
చల్లగా తగిలి
మేల్కొలిపింది.

ఏకాంతం

నీడనూ వదిలి
చీకట్లో.. ఒంటరిగా..
నిండిన దొప్పలతో..
నేనూ..

నిశ్శబ్దంలో..
మిణుగురులనేరుకుంటూ..
అలసి కీచురాళ్ళయిన
నా ఆలోచనలూ..

బరువెక్కిన రెప్పల మధ్య,
నిశిరాతిరిలో నిశ్శబ్దంగా..
బందీలయ్యాము..

మెలకువొచ్చేసరికి
రంగులద్దుకున్న రాత్రి
నీడతోడిచ్చి ..
బండ మెడనగట్టి
దారి నడవమంది.

కలవని చూపులు

చూపులు కలిసే లోపే
తెరలు దిగిపోతాయి..
వంతెనలు కరిగి పోతాయి..
ఊసులు వెనుతిరిగి వస్తాయి..

మరో ప్రయత్నం
మరింత బలంగా..
అసంకల్పితంగా..
మొదలవుతుంది..
తీరం చేరే అలల్లా..

ఈ రెప్పల సమరమెప్పటిదాకా ?

తలలు తిప్పుకున్న ప్రతిసారీ
గుండెలు పిండే అనుభూతి..
నన్ను చూస్తున్నావన్న
అదో తృప్తి.

అదే ఇంధనంగా..
మళ్ళీ రెప్పలు లేస్తాయి
తిరుగుతున్న తలనాపడానికో ..
జారుతున్న రెప్పలనడగడానికో ..

జారిపోయిన అల..
మరో సారి తీరం వైపు ఎగురుతుంది.
తిరిగి మరలడానికి.

గొడుగు

వానలెన్ని చూసిందో
ఎన్ని ఎండల కాగిందో
బలహీన మయిన బొమికలతో
బేలగా చూస్తుంది..

కానీ ఆ ముఖం మీద
రంగు పూలు మాత్రం
పొడుచుకున్న పచ్చలా
శాశ్వతంగా పలుకరిస్తున్నాయి

కరుకు కాలం
ఎన్ని కరిగించలేదు ?
చిరుగాలి కూడా.. ఇప్పుడు
తనని కృంగదీస్తుంది..
కణుపులిరిగిన చేతిలా
వ్రేలాడ దీస్తుంది.

ఈ వానలో.. మట్టి ముద్దగా
మిగిలిన నేను..
తలదాచుకోవాలనే ఈ పరుగు..

తనతల నేను దాచుకోవడానికో.. ?
నా తల తనలో దాచుకోవడానికో.. ?
పారుతున్న కాలమే సాక్షి !!


త్రినాధ్‌ గారు తన బ్లాగులో రాసిన ribs అన్న కవితను నాకనుగుణంగా మలచి రాసినది. ఆ కవితను ఇక్కడ చూడండి.
http://musingsbytrinath.blogspot.com/2009/07/ribs.html

ఎదురు జల్లు...

అప్పటిదాకా ఎక్కడున్నాయో
నువ్వు మలుపు తిరిగేసరికి
ఊడిపడ్డాయి.. వెచ్చగా..
-*-

చూసినంత సేపూ రాని నువ్వు
అటు తిరిగేసరికి ప్రత్యక్షం..
తెలిస్తే ఎప్పుడో తిరిగే వాడిని.
-*-

కిటికీ లోనుంచి నీకోసం చూస్తూ
అందరూ నీలానే కనిపిస్తారు
దగ్గరకొచ్చేదాకా..
-*-

ఆరుబయట నేను..
గోడమీద కాలానికి
కీ ఇవ్వడం మరిచానేమో..
-*-

ఎంత చూసినా...
అక్కడి వరకే.. ఈ చూపులు..
మలుపు తిరిగితే బాగుణ్ణు.
-*-

ప్రతి శబ్దంలో
అడుగుల అలికిడి వెదకలేక
చెవులూ అలుస్తున్నాయి..
-*-

చెవులకి చేరిన చేతి డొప్ప..
శ్వాసనాపి ..ఆకుల అలజడిని
ఆపోశన పడుతోంది.

నేనెవరు ?

పగులుతున్న గుండెను
పెదిమల్లో చూపే సరికి
నవ్వను కున్నారు..
ముక్కలేరుకుంటూ మిగిలిపోయాను.

రగులుతున్న మంటల్ని
పంటి బిగువున కట్టేస్తే
మొహమాటమనుకున్నారు..
మౌనంగానే మరలిపోయాను.

శతకోటి కోణాల
సజీవ శిల్పాన్ని నేను
తెరమీద బొమ్మ గానే
తడిమి చూస్తున్నారు...
చేతికంటిన తడిని తుడుచుకెళుతున్నారు..

నా లోతులు తవ్వి
పోసిన నీటి గుట్టలూ..
నన్ను నన్నుగా...
చూపలేక పోతున్నాయి..

అద్దం మీద ఊదిన ఆవిరవుతున్నాను..
నాకు నేనే అజ్ఞాతనవుతున్నాను
ఇక నా పరిచయమెవరినడగను ?

నీడ

ఎన్నాళ్ళగానో
నన్ననుసరించిన నా నీడ ...
తనకూ రంగులు కావాలనడిగింది.

కలన తప్ప రంగెరుగని నేను,
కన్న ప్రతికలనుండీ,
తను కోరిన రంగులు
రంగరిస్తూ వచ్చాను..

చాలలేదనుకుంటాను..
వెలుగు కలిసిన ప్రతి క్షణం..
అర్ధిస్తూ నిలబడుతుంది.

విధిలేక కలలూ..
నా రెప్పలు చీల్చుకుని
కాంతి తీగెలు వెదుక్కుంటున్నాయి.

వివర్ణ ప్రవాహంలో
ఎదురీదుతూ..
అలసిన గురివింద కళ్ళు..
తమ ఎరుపు మరిచి నట్టున్నాయి.

మనగలను

ఆ కళ్ళలోకి చూసినప్పుడల్లా..
ఓ వింత అనుభూతి..
ఈ తరుణం జీవితాంతం
నిలిచి పోగలదన్న ఆశ

మరో అనుభవం ఏదీ
దీనికి సరిరాదు. అసలు
అటువంటిది మరొకటి
ఉండదేమో ...

నువ్వు నాకు తెలుసన్న
పరిధిలోనే.. ఈ ఆనందమంతా..
ఐనా అదిచాలు.. అంతకన్నా
అడిగేదేమీలేదు.. అడగలేను.

గుండెనోడిపోయిన మనిషిని
అందులో నువ్వు నిండి ఉన్నావని
ఎలా చెప్పేది ? మన గలనన్న
మాటనెలా ఇచ్చేది ?


(కనుషి బ్లాగు రచయిత వంశీ గారికి కృతజ్ఞతలతో )

కవితా శకలం

చూపులు కలిసిన ప్రతిసారీ
పెగలని పదాలు
పెదవుల మాటునే
కరిగిపోతున్నాయి..
పువ్వులు పూస్తున్నాయి..

జారిపోయే క్షణాలు
రెప్పల వెనక
తిరుగుతాయే కానీ
చెక్కిళ్ళపై జేరి..
బరువైనా దించవు..
వ్యస్థ జీవితం ముసుగులో
ముఖం దాస్తున్నాయి..

నిన్ను మరిచానన్న నమ్మకం
నీకు కలిగించడం కోసమేనేమో...
ఈ అసంకల్పిత స్పందన !

నిప్పును మ్రింగి
వెన్నెల కురిపించే
ఆ చందమామదీ
ఇదే కధేమో ...

నీక్కావల్సినదానిని
మరో సారి చెప్పనీ..
నేను నిన్ను మరచాను !!

నిజమే.. నిన్ను నేను మరచాను..
కానీ... నువ్వే !!.... ప్రతిక్షణం..
ప్రతిఒక్క క్షణం.. గుర్తొస్తున్నావు ..

కంటి తడిలాగానో..
కవితా శకలంలాగానో !!

డైరీ

అస్థవ్యస్తం.. రణగొణధ్వనులు..
ఎపుడూ.. ఏదో వెదుకులాట ...

క్యాలికో ముసుగులో
ఆనాటి జీవితం..
విప్పారిన రెప్పలతో..వచ్చేసరికి..

చుట్టూ ప్రపంచం.. మాయమవుతూ..
బరువు శ్వాసనూ...బోలెడు నిశ్శబ్దాన్నీ
వదిలిపోయింది.

ఇంకి పోయిన ఇంకు మూటల్లోని
కలల దొంతరలు..
పుటల మధ్య రెక్కలై మిగిలిన
పువ్వు శిధిలాలు..
కవిత ముసుగులో ఒదిగిన
ఆశ ఖండాలు..
పిల్లలింకా పెట్టని నెమలి పించాలు...

మనసు మల్టీప్లెక్సుగా
మారిపోయింది.

తోడు రాలేని వసంతాలు...
ఆ తెరల మధ్యగా..
ఆల పించిన మేఘమల్హరి..
చెవులకు చేరేలోపే..
కరిగి జారిపోయింది ..
తెరల మధ్యకే.. తిరిగి ఇంకిపోయింది.

గుండె గుడి

మనసు కొండ మీది మందారాన్ని
పూజ వస్తువుగానే పొదువుకున్నాను..
నిరీక్షణలో కరిగిపోయిన కాలాన్ని
నీరాజనంగానే అద్దుకున్నాను...

నిన్ను కోరిన మనసు మధనను
ప్రసాదమంటూ సమాధానపడ్డాను..
తపన మిగిలిన తడికన్నులను
నిర్మాల్యమని తృప్తిపడ్డాను..

మాటల గారడీలో
పెదవుల వెనక నలిగిన నిజాలనూ..
ఎదురు చూసిన రెప్ప చూరుల
వెంట ఆవిరయిన ఆశ క్షణాలనూ..
గోటి మొనతో మీటి..

గుండె గుడిలో వెలిసిన దేవతకు
మంగళహారతి అనుకున్నాను.

మరో ప్రపంచం

అదిగో అదిగగిగో .. మరో ప్రపంచం

విధి మలిచిన మూసల నుండీ..
ఆశగా కొరికిన గాలాలనుండీ..
తపన చుక్కాని మలుపుల నుండీ..
తీరం చేర్చని గుండాలనుండీ..

ఒక్క సారిగా..తప్పించేందుకు..
అర్రులు చాచి పరుగు పరుగున..
అదిగో .. మరో ప్రపంచం..

అశ్రు రహితం, సర్వ హితం
శాంతం.. శ్యామలం..
అదిగో .. మరో ప్రపంచం..

నిశ్శబ్దం, నిర్మోహం, నిశ్చలం
నిర్మలం. నిర్వాణం..
ఆహా మరో ప్రపంచం..

అందరి వైపుకా గమ్యపు పయనం..
వస్తోందంటే భయాలు ఎందుకు ?

కలల తెప్పపై దాటిన రాత్రులు..
రెప్పలు పూసిన ఆశల మూటలు..
అన్నిటి నుంచి విముక్తి అదిగో..

మరో ప్రపంచం మరో ప్రపంచం..

వద్దనుకున్న ఉదయం

కంటి పాపల క్రింద

పొత్తిళ్ళను సర్ద్దేస్తూ

దీపాల ముంగిట్లోకి

బలవంతంగా..

మెల్లగా వీస్తూ..

రాత్రి వదిలిన

రెప్ప-బరువు,

కాలక్షేపం..

వేలుకంటిన కాంతి గింజలూ ...

పొగచూరిన ఆకాశమూ,

గొలుసులిప్పుకుని కదిలిన కాలం,

రంగులై పగిలిన ఆశలను

అవలోకిస్తూ..

సంధ్య శబ్దాల కంపలోకి,

అ ఇష్టంగా అడుగులేస్తూ..

ఆ సాయంత్రం..

రేగిన ప్రతి కెరటానికీ
కర్పూరమయ్యే
క్రింద అస్తిత్వం,

చేతికి రాని నీడ
వేసిన కాళ్ళ బంధం,

గుండెకు కాషాయమద్దుతూ
బరువు గాలి హోరు..

ఆ సాయంత్రం..

కిరణాలు విరిగి కృంగుతూ
చేతన విదిల్చిన జ్ఞాపకాలు
ఫీనిక్సు పక్షులై
నన్ను గెలుస్తున్నాయి !

నేనోడిపోయాను..

తెలియలేని దారుల్లో తచ్చాడడానికి
ఏ కాంతి తీగలూ వంచలేను..
తడి కంటి కాంతి ఇప్పటికే
అపభ్రంశమయ్యింది.

నావి కాని గాయాలకి
ఏ మందూ వెదకలేను...
కాలంతో తిరిగిన పాదాల క్రింద
విధి అరిగిపోయింది.

చెక్కిళ్ళ చెరువు గట్లు తెగకముందే
యాతమేదైనా తవ్వి తీయాలి.
నీ నీడలోని జవసత్వాలు..
ఇకనైనా నా తోడు కావాలి.

నేనోడిపోయాను..నీ జోడు కావాలి.