వాన వెలిసిన ఉదయం

నల్ల మబ్బుల చిత్తడి ముసుగులోనుంచి
ఈ ' రోజు ', ఉదయాన్నే బద్ధకంగా నిద్ర లేచి
కిటికీలోనుంచి బయటికెళ్ళింది. చూస్తే...

చిరుగాలులు చల్లని వేళ్ళతో తడిసి చెదిరిన
చెట్ల రెమ్మల ముంగురలను సున్నితంగా సద్దుతున్నయి

రాత్రి కొమ్మల మీద పేలిన రంగు గుబ్బలు ఇంకా
తమ గుండెల్లో నీళ్ళు తోడి పోస్తున్నాయి
సొగసు తుంపరలు తమనిండా నింపుకుంటున్నాయి.

చినుకులు పెట్టిన ముద్దులకు ఇంకా సిగ్గులు చిమడక
ప్రకృతి సిగ్గులొలుకుతూ తల దించుకునే
తన సుందర సోయగాల్ని ఆరవేస్తుంది.

తడి రెక్కలు టపటప కొడుతూ నీరెండలో
పక్షులు తమను తామే ఆరేసుకుంటున్నాయి
ముక్కుతో తమ పమిటలు సద్దు కుంటున్నాయి.

రోడ్డు మీద విరిగి పడ్డ ఆకాశం పెంకుల్లో
రెండుకాళ్ళ జింక పిల్లలు గంతులేస్తున్నాయి
నేల గంధాన్ని తమపైన చల్లుకుంటున్నాయి.

పడక్కుర్చీలో తాత ముఖం మడతల్లో దాగిన
తన బాల్యం, బయట పిల్లల్లో పరకాయ ప్రవేశం
చేసి తనని మురిపిస్తోంది. ముసి ముసి నవ్వులు తెప్పిస్తొంది.

నెమళ్ళు పురివిప్పి విసిరిన వలలో అందరి చూపులు
చిక్కి జగతి మరిపిస్తున్నాయి, అవి విసిరిన రంగుల్లో
ప్రకృతి పులకిస్తోంది, గర్వంలో నెమలి ఓళ్ళు జలదరిస్తొంది.

గూటిలోనుంచి బయటపడి రంగులద్దు కున్న
సీతాకోక చిలుకల్లా.. గుండె నిండిన ఆనందం
కాళ్ళు తడుపుతుంది, చిందిన ఆనందపు చిందులు
పరిసరాలని ప్రక్షాళితం చేస్తున్నాయి

చూపరుల ఊహలకు అనుగుణంగా వాటి రూపాన్ని
అవే మార్చుకుంటూ.. మరో చోట అందాలు పండించేందుకు
మబ్బులు వలస వెళుతూ. వీడ్కోలు చెపుతున్నాయి.

దిగులు నిండిన 'రోజు ' మండుతూ లోకాన్ని ఎండగట్టింది.
మళ్ళీ ఎప్పుడన్నట్టు ఎదురు చూస్తూ నిలిచింది.