Monday, October 25, 2010

గతోదయం




రాత్రి కణికల శయ్య మీద
అలసి వాలిన తనువు
ఆవిరవుతుంది

విడవని గతం
వీస్తూనే ఉంది
నివురు రేపుతూ
నిప్పు రగుల్చుతుంది.

కోట గోడలు పాడే
ఆ పదును గీతాలు
సేద తీర్చడంలేదు

గతం, ప్రతి రాత్రీ
రెప్పలు చీల్చుకుని
ఉదయిస్తుంది

అన్నీ అస్తమయ మెరుగని
ఉదయాలే.. ఎంత ఒద్దనుకున్నా.
వీరిచే పోస్ట్ చెయ్యబడింది
లేబుళ్లు: ,

6 comments:

  1. సుజ్జిNovember 3, 2010 at 7:03 AM

    Hmm!

    ReplyDelete
  2. bloggerbharathiNovember 5, 2010 at 1:05 PM

    bagundi.

    ReplyDelete
  3. madhavarao.pabbarajuJuly 13, 2011 at 5:45 AM

    శ్రీ ఆత్రేయగారికి, నమస్కారములు.

    గత కొద్ది నెలలుగా మీ కవితా మాధురిని మాకు అందించుటలేదు. ఎందుకని?

    మీ స్నేహశీలి,
    మాధవరావు.

    ReplyDelete
  4. UnknownAugust 9, 2011 at 10:38 AM

    గతం, ప్రతి రాత్రీ
    రెప్పలు చీల్చుకుని
    ఉదయిస్తుంది

    chaala bavundi

    ReplyDelete
  5. AfsarAugust 9, 2011 at 12:04 PM

    గతం, ప్రతి రాత్రీ
    రెప్పలు చీల్చుకుని
    ఉదయిస్తుంది

    అవును నిజంగా ఆ వాక్యం నాకు భలే నచ్చింది!

    ReplyDelete
  6. pruthvirajAugust 14, 2012 at 2:06 AM

    Hallo Mithramaa!!!
    Abba.hh..!! Pranum lechostondi,,mee blog kavithalaki daachina Bhavalaki..photographs saamanyaminavi kaavu..
    I am liking and loving them very much..Manishi Bhavalu mee okka kavithallone anni kanipistunnayee naaku.. chala bavundi..
    Wonderful Job..!!
    Thank you.

    ReplyDelete

Subscribe to: Post Comments (Atom)